Thuis
27 oktober 2015 - Culemborg, Nederland
Beste lezers,
Het is heel prettig dat ik dit laatste stukje thuis achter de laptop kan schrijven , want het was af en toe een hele toer om op de I-phone de verslagjes te typen.
De laatste dagen op weg naar Santiago ... onwezenlijk was het . Nog een paar keer slapen in de Pelgrimsherberg. Nog een paar keer de rugzak inpakken en op de rug slingeren en 's morgens voor zonsopgang weg om over de steenslagwegen te lopen langs de velden en door de kleine dorpjes. In Pedrouzo raakte ik mijn loopmaatjes kwijt , ik bleef er slapen , zij liepen door . In de zeer grote herberg zag ik Jane , die ik al vele malen onderweg tegen was gekomen. Jane had haar eigen Camino: zij reisde veel met het openbaar vervoer en liep ongeveer 5 km per dag. Vanaf Sarria wandelde ze alles ,want ze wilde graag de Compostela. Het is olijke en hartelijke Amerikaanse vrouw en wij hadden het erg gezellig : eten , kletsen , foto's kijken, waar zou die zijn en heb je die medewandelaar nog gezien? We besloten om de volgende dag samen verder te lopen en de volgende morgen om 7 uur vertrokken we in het pikkedonker . Gelukkig had ik een zaklantaarn bij mij voor een beetje licht in de duisternis en dat was maar goed ook, want in het bos lag iemand midden op het pad te slapen in zijn slaapzak. Daar toch maar over heen gestapt.
Jane liep wel heel erg langzaam en na de koffiepauze ben ik alleen vooruitgegaan. Santiago lag nog op een paar km. en bij het vooruitzicht van de finish zette ik de sokken erin. Ik heb nog ergens een banaan gekocht en verder maar weer
in de turbostand.. Onderweg had ik Marijke een sms gestuurd met de boodschap dat ik door zou lopen naar Santiago. Eerst door de buitenwijken , daarna door de oude stad. Vlak voor de Plaza Obradoiro het plein voor de kathedraal kwam ik Csilla tegen , een van mijn wandelmaatjes en samen liepen we al huilend het plein op . Gehaald!
En snel een telefoontje naar Marijke.
Daarna liepen we naar het Pelgrimsbureau om onze Compostela op te halen. En toen wachtte mij een grote verrassing , want daar stond Marijke! Zij was al enkele dagen in Santiago om mij op te halen. Weer tranen natuurlijk!
Bij het Pelgrimsbureau waren nog een aantal andere bekenden, kortom: het was er een vrolijke boel. 's Avonds ging iedereen naar de Pelgrimsmis in de kathedraal en daar werd het grote wierookvat , de Botafumeiro, heen en weer geslingerd.
De volgende dag hebben we met een heel stel Jane binnen zien komen en zijn we nog een keer uit eten geweest. En toen was het afscheid daar. Adressen zijn uitgewisseld en met sommigen blijf ik contact houden.
Marijke en ik zijn samen nog een paar dagen naar Finisterre geweest en dat was heel prettig en kon ik alvast wat afkicken. Het was heel raar om opeens te stoppen met het lopen. Ik miste het wel.
En nu ben ik al weer een paar dagen thuis en eerlijk gezegd : er gaat geen uur voorbij of ik denk aan de afgelopen twee maanden, aan alles wat ik heb meegemaakt en alle mensen , die ik heb ontmoet. Aan al die hartelijkheid en gastvrijheid die ik heb ervaren. Met name in het begin heb ik het fysiek heel zwaar gevonden , maar zo in de loop van de weken werd mijn conditie beter en kon ik de rugzak gemakkelijker dragen . Ook met ergernissen en frustraties kon ik beter omgaan. Ik deed wat voor mij het beste was. Zo ga ik proberen verder te gaan.
Bedankt allen voor jullie support! En de gezellige berichtjes! Ik heb het heel erg gewaardeerd allemaal!
Liefs van Marijke.
Ik hoop je gauw weer te zien
liefs en groetjes patricia
Met het behalen van je eindbestemming en (on)verwachte andere doelen en welkom thuis.
Groet JanQ
Heel fijn dat je weer gezond en wel thuis bent.
Als je weer bent uitgerust hopen we je weer eens te zien op de unit
Veel liefs Karin K
Wát een prestatie van formaat heb jij geleverd! Het was heel leuk om steeds jouw verslagen te lezen, dat ga ik nog missen...
Je kunt trots op jezelf zijn en ik hoop dat je nog heel lang na geniet van alles wat je daar hebt meegemaakt en bent tegengekomen.
Wat schrok ik toen je mij de dag van aankomst belde en naar Marijke vroeg (Marijke en ik waren zgn een paar daagjes weg...), wat moest ik zo snel bedenken? Gelukkig had je niets in de gaten en was de verrassing groot toen je Marijke in Santiago zag staan, ik had je gezicht wel willen zien...
Neem alle herinneringen mee en blijf het gevoel vasthouden dat je alles aankunt! (Dat heb je nu wel bewezen...)
Tot gauw, liefs Wendy
Jullie hebben natuurlijk genoten in Finistre.