Bij de Molina de Marzan

Beste lezers,

Het is wel een heel bijzonder leven zo onderweg. Ik zoek iedere dag naar veiligheid, een plek om te slapen, ik moet eraan denken dat ik eten bij mij heb, drinken ook en een stukje toiletpapier in mijn broekzak voor de noodgevallen . Veel is niet vanzelfsprekend en ik bof dat ik een goede uitrusting heb, geld , dat ik veel aardige en hulpvaardige mensen tegenkom. Maar aan sommige van mijn normen en waarden wordt aardig getornd. Binnen dat kader denk ik vaak aan de vluchtelingen. Zij zoeken hetzelfde als ik, maar wat ik heb en krijg, hebben zij vaak niet. En of ze het krijgen is ook maar de vraag. 

Dan wandel ik nu al weer enige dagen in de zon door het groene Galicië . Over de heuvels door een landschap wat soms lijkt op Zuid Limburg , groene weiden , boomgaarden, kastanje- en walnootbomen . Over het erf van de boer waarbij het oppassen is dat ik niet in de koeienflots trap. En het ruikt heel landelijk , maar daar klaag ik niet over. Vandaag ben ik door Sarria gelopen , het startpunt van velen . Toch heb ik nog vel kilometers alleen gelopen zonder iemand te zien. Daarna liep ik langs een mooie Romaanse kerk waar een oud mannetje zat te stempelen. Als het toegestaan is in een kerk steek ik een kaarsje aan  . Maar nu ben ik op een prachtige  plek beland , een voormalige watermolen , waar een jonge vrouw een herberg heeft .Het is hier erg rustig, geen dorp in de buurt.  We zijn hier nu met 6 mensen uit Oostenrijk, Duitsland, Canada en ik uit Nederland . We hebben zo juist samen gekookt en gegeten. En daarna komen de verhalen  . Het is niet ver meer naar Santiago, een kleine week lopen de meesten nog, ik heb nog wat meer tijd : de 24 e vlieg ik terug naar Nederland.