1 september

De volgen dag vertrok ik om 7.30 uit Orisson om naar Roncevalles te lopen . Vol goede moed , want de weg was minder steil , volgens het boekje dan. In de praktijk viel dat vies tegen. Toch was het landschap betoverend mooi. Veel kuddes schapen met hun herder zag ik( de herders raasden wel over de weg heen en weer met hun Renaultjes) en loslopende paarden. En voortdurend bergopwaarts ging het weer. Bij een bron was de grens met Spanje: ik was in Navarra! En meteen was er een mooi bos , lekkere lopen op een verende ondergrond van bladeren en dennennaalden . Lekker een beetje siësta houden en picknicken tussen de bomen in de schaduw. Ik was heerlijk uitgerust , maar daarna de klap: het pad liep weer steil omhoog in de brandende zon. Uiteindelijk kwam de top in zicht: een Amerikaansr vrouw omschreef dit alles als "killing"! En een Nederlandse zei: "het was de hel"! Daar moest ik wel weer om lachen! Ik heb de asfaltweg naar beneden genomen, je kon ook door het bos naar beneden, maar dat was nogal gevaarlijk . Na een klein stukje lopen zag ik het klooster van Roncevalles liggen ver beneden mij. Ik kon wel huilen van blijdschap ! Dat was mijn einddoel! Ik heb heel langzaam naar beneden gelopen en ik heb vele bramen geplukt, want ik wilde mijn knieën sparen. In Roncevalles werd ik hartelijk ontvangen door een Hospitalero van het Genootschap van  St. Jacob. Met 6 Nederlandse vrijwilligers houden ze de herberg draaiende. Er kunnen veel mensen slapen, wel 3 a 400 heb ik begrepen , maar het loopt daar als een trein! Op de zalen zijn afgescheiden ruimtes waar je met z'n tweeën in een gedeelte slaapt. Om 18 uur was er een mis met pelgrimszegen ,iedereen religieus of niet ging er naar toe. Er werd mooie muziek gespeeld en alleen al daarvan genoot iedereen bijzonder. Daarna eten in een van de restaurants en om 22 uur naar bed , dan gaat het licht uit.