Sahagun

Hallo allen,

Inmiddels ben ik al bijna in Leon en ben ik in ieder geval al halverwege de route naar Santiago de Compostela . Het landschap is sterk wisselend, gisteren liep ik door vlak land, korenvelden , velden met zonnebloemen en ruig terrein. Ik zag een aantal kuddes schapen met hun herder . Geslapen heb ik in de Albergue Santa Maria in Carrion de los Condes. Het was al een hele drukte, toen ik daar om 11 uur 's morgens aan kwam lopen. Iedereen stond netjes in de rij en oude bekenden troffen elkaar daar. Na het inschrijven gingen we met een heel stel eten, het pelgrimsmenu maar weer. Nonnen van de Augustijner orde runnen de Albergue en de ontvangst was allerhartelijkst . Velen gingen in de tuin zitten en noten kraken en eten. Om 18 uur was er een vesper in de kerk en daarna zingen met de zusters ! Het was bijzonder, een aantal mensen zong ook een lied uit hun eigen land . Daarna ging iedereen weer naar de kerk: gelovig of niet : iedereen gaat mee. Na afloop van de mis was de pelgrimszegen , ja, daar loopt iedereen dan ook weer naar toe. En dan als de gesmeerde bliksem  naar bed! Want voor sommigen gaat de wekker al om 5 uur en zij gaan in het donker al op pad met een hoofdlamp. Het hoe en waarom hiervan is mij nog steeds een raadsel. 

Ik heb nu wel een soort routine in de dagelijkse gang . Ik sta  vroeg op , maar ga pas lopen als het licht is. En ik ontbijt, velen gaan al voor mij weg, hen haal ik weer in bij de eerste de beste bar , waar zij dan ontbijten . Op de plaats van overnachten aangekomen is de volgorde : eerst douchen, dan de was, een dutje doen en dan optrekken met de anderen in de herberg en  het dorpje verkennen. Eventueel samen weer eten. Het is zo dat je  gemakkelijk met elkaar in gesprek komt , je vraagt eens waar iemand vandaan komt en waarom hij of zij de Camino loopt. Ik heb toch al menigeen gesproken die loopt als een vorm van rouwverwerking: de partner is overleden of een kind .